Γνώση στερνή

Ι. Κάθε ένταξη στην αγορά εργασίας  πρέπει να είναι οικονομικά χρήσιμη. Μόνον, τότε, είναι (και) κοινωνικά επωφελής. Άλλως (η ένταξη) δημιουργεί βάρος.

ΙΙ. Ο γράφων επισήμως ως μέλος του δ.σ. του ΔΣΑ είχε από του 1984 τονίσει ότι: Η  διαρκής ίδρυση Ανωτάτων Σχολών μόνον ολέθρια αποτελέσματα ήταν δυνατό να επιφέρει. Πολλοί – και ξαφνικοί – καθηγητές των νέων σχολών σημαίνει, κατ’ ανάγκη, ανάδειξη (και) κακών καθηγητών. Ουδέποτε οι πολλοί είναι και καλοί.  Επέρχεται έτσι, βέβαια, και πτώση του επιπέδου της τριτοβάθμιας παιδείας. Συνακόλουθα χαλάρωση και του ρυθμού σπουδών. Δηλαδή και αλλεπάλληλες εξεταστικές περίοδοι, αιώνιοι φοιτητές, πτυχία, λοιπόν, χωρίς αντίκρισμα. Ούτως δε ή άλλως επέρχεται πληθωρισμός πτυχιούχων. Άρα επίταση προσφοράς εργασίας στον τριτογενή τομέα. Αλλά εκεί ήταν ο κορεσμός, έκτοτε, φανερός. Συνεπώς η  απορρόφηση των πτυχιούχων απαιτούσε ίδρυση θέσεων απασχόλησης που η οικονομική πραγματικότης δεν δικαιολογούσε (!!!).

Επί πλέον κάθε θέση εργασίας (και η μη χρήσιμη) συνεφέλκεται κάλυψη υγειονομική και συνταξιοδοτική. Σήμερα, στενάζει η χώρα  υπό το βάρος υπερχρεωμένου κοινωνικο-ασφαλιστικού και συνταξιοδοτικού συστήματος (!!!).

ΙΙΙ. Ειδικώτερα  για την τάξη των δικηγόρων, έκτοτε, τόνισε (ο γράφων) ως κορυφαίο πρόβλημα τον υπερπληθωρισμό. Εκεί έχει ρίζα η κακοδαιμονία που και σήμερα εκδήλως  ταλανίζει όλη την λειτουργία της Δικαιοσύνης. Αυτό δε και με αυτονόητες παρενέργειες στο σύνολό της κοινωνίας.

Έγινε σαφές πως οι δικηγόροι είναι περισσότεροι απ’ όση δουλειά δυνατόν να υπάρξει. Εν τούτοις, δεν μειώθηκαν οι δικηγόροι, όπως θα ήταν αυτονόητο. Δημιουργήθηκαν τεχνικά αντικείμενα απασχόλησης (!!!). Ακόμη χειρότερα: τιμολογήθηκαν αναγκαστικά οι υποχρεωτικώς  επιβληθείσες υπηρεσίες (!!!). Έγιναν υποχρεωτικές  οι παραστάσεις δικηγόρων σε συμβόλαια. Θεσπίσθηκαν κατώτατα όρια δικηγορικών αμοιβών (!!!). Έτσι, το κατ’ εξοχήν, ελευθέριο – τύποις – λειτούργημα, μετουσιώθηκε σε βάρος επί των συναλλαγών. Υπό συνθήκες πληθωρισμού ευνοήθηκε και η πολιδικία. Σήμερα  η Ελλάς διαθέτει νομικούς (δικηγόρους και δικαστές) περισσότερους αναλογικά από οιαδήποτε χώρα  της Ευρωζώνης. Εδώ, εν τούτοις, το δικαιοδοτικό σύστημα είναι κατ’ ουσίαν εκτός λειτουργίας. Ο τεράστιος  όγκος των υποθέσεων έχει οδηγήσει ουσιαστικά σε αρνησιδικία. Συχνά η περαίωση της δίκης εκτείνεται σε εικοσαετία (!!!).

IV. Ο γράφων είχε (1984) προτείνει σύστημα διορισμού δικηγόρων σε προκαθορισμένες θέσεις. Επί τέλους οι δικηγόροι είναι εκ του νόμου άμισθοι δημόσιοι λειτουργοί. Διορισμός, όμως, λειτουργού είναι αδιανόητος σε θέση μη προϋφιστάμενη (!). Έπρεπε, λοιπόν, με κριτήρια ορθολογικά και διαφανή να προκηρύσσονται διαγωνισμοί προς κάλυψη θέσεων. Αυτών, δηλαδή, που η ανάγκη θα υποδείκνυε.

Εάν αυτό ή κάτι ανάλογο είχε θεσπισθεί η σημερινή κατάπτωση θα είχε αποφευχθεί.

V. Ο γράφων υπέβαλε με τις απόψεις του και την παραίτησή του. Οι μικροκομματικές επιδιώξεις θριάμβευσαν. Το κακό παράγινε. Κάθε ραχούλα απέκτησε την ανώτατη σχολή της. Εξυπηρετήθηκε, δηλαδή, η τοπική μισθοφορική πελατεία.

Η “Καθημερινή” της 26.10.14 έγραψε τον επίλογο …«… (-) Για δικηγόρους και γιατρούς η διατήρηση (-) επαγγελματικής στέγης είναι πλέον πολύ δύσκολη υπόθεση …»… Οι δικηγόροι επιστρέφουν στο σπίτι. …«… Η αναδουλειά τους έχει αναγκάσει να κλείσουν τα γραφεία …»… (!!!).

Στερνή γνώση να σ’ είχα πρώτα.

Γεώργιος Κ. Στεφανάκης
www.gkstefanakis.gr
αναδημοσίευση από την εφημερίδα ΕΣΤΙΑ, 5/11/2014