Ι. Δείγμα αξιοπιστίας, άρα και κανονικότητας, παρέχει πρόσφατη απόφαση του βρετανικού θησαυροφυλακίου. Ανακοινώθηκε μερική εξόφληση δημοσίου χρέους (Le Figaro 2.11.14). Προφανώς θα υπήρχαν και Γάλλοι πιστωτές. Ανάγεται, η εξόφληση, κυρίως, στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, επίσης, όμως, και σε παλαιότερες περιόδους. Φθάνει μέχρι και σε ομόλογα εκδοθέντα – αρχικά – προς αντιμετώπιση κρίσης του 1720. Είχε προεξοφληθεί τότε, αβασίμως, υπεραπόδοση των νέων αποικιών στις “Νότιες θάλασσες” (!!!). Δεν επιβεβαιώθηκε η υπεραπόδοση. Επήλθε κατάρρευση. Η τυπολογία των κρίσεων είναι απαράλλακτη.
ΙΙ. Κυρίως τον Φεβρουάριο 2015 θα εξοφληθούν τίτλοι εκδοθέντες το 1927. Τότε ο Winston Churchill ήταν υπουργός των Οικονομικών. Είχε δε – δια των τίτλων αυτών – αναχρηματοδοτήσει εθνικά βρετανικά δάνεια του 1917. Η διάθεση των πολεμικών δανείων έγινε με εξαιρετικά πειστική προβολή της ανάγκης. Ήτοι: “Εάν αδυνατείτε ν΄αγωνισθείτε πολεμικά, επενδύσατε ό,τι προαιρείσθε στις ομολογίες μας απόδοσης (ετησίως) 5%”. Ενεγράφησαν περίπου 120.000 επενδυτές, κυρίως, υπήκοοι της τότε αυτοκρατορίας.
Το θησαυροφυλάκιο υπολογίζει πως έχει πληρώσει (από έκδοσης των τίτλων) μέχρι σήμερα, κατά ισοτιμία σε ευρώ, τόκους ύψους 1,7 δις.
Αυτού του χρέους εξαγγέλθηκε μερική αποπληρωμή. Η χώρα στο μεσοδιάστημα υλικώς γονάτισε. Αναδείχθηκε νικήτρια δύο παγκοσμίων πολέμων. Έχασε, όμως, την Αυτοκρατορία της. Υποβαθμίσθηκε από του τέλους του τελευταίου μεγάλου πολέμου σε Ηνωμένο Βασίλειο. Οι τόκοι υπό την οικονομική κρίση του 2008 έχουν, πλέον, σχεδόν μηδενισθεί. Ήδη το euribor είναι μόλις 0,15% ετησίως (!!!). Παρά πάσα αντιξοότητα, ό,τι ουδέποτε ετέθη ως ζήτημα, είναι η αθέτηση οφειλής του βρετανικού κράτους έναντι των ομολογιούχων του. Οι προκείμενες ομολογίες είχαν εκδοθεί ως αΐδιες (perpetual). Το ετήσιο επιτόκιο εκ 5% υπήρξε διαχρονικώς υψηλό. Στις μέρες μας είναι υψηλότατο. Οι ομολογιούχοι που καλούνται σ΄εξόφληση – κατά συμβατική πρόβλεψη – λυπούνται (!!!). Υποκατάστατη επένδυση ίσης φερεγγυότητας και απόδοσης, δεν θα βρουν.
Υπό τις διαληφθείσες (και μόνο) συνθήκες: οι υπήκοοι στηρίζονται στο κράτος και το κράτος σ’ αυτούς (!!!).
ΙΙΙ. Στον αντίποδα είναι η επιμελητηριακή μας ταχυδακτυλουργία. Κατ΄άρθρ. 48 ν. 4111/2013 αίρεται η υποχρεωτικότης εγγραφής επιχειρήσεων στα επιμελητήρια, από 1.1.15. Η ρύθμιση είναι απλή. Συμφωνήθηκε ως μέτρο εξορθολογισμού με την Τρόικα. Έτσι τέθηκε σε ισχύ. Εξεγέρθηκε, όμως, ο κομματισμός. Παραμερίσθηκε η ανάγκη μείωσης του επιχειρηματικού κόστους. Παραβλέφθηκε η έννοια της σοβαρότητας, άρα και κανονικότητά μας.
Προτείνεται το εξής τραγελαφικό: Η εγγραφή ξαναγίνεται υποχρεωτική. Ταυτόχρονα καταβάλλεται και ποσό εγγραφής. Η καταβολή ετήσιας συνδρομής ορίζεται προαιρετική. Όμως μελετάται η επιβολή ετησίου τέλους, υποχρεωτικού (!!!). Τελικά σε δόξα της νεοελληνικής εφευρετικότητας: Η “συνδρομή” μετουσιώνεται σε “τέλος”. Άρα εκσυγχρονιζόμαστε.
Και, μετά ταύτα …. απορούμε πως οι διεθνείς επενδυτές δεν αντιλαμβάνονται τα άλματα αυτά της προόδου, ώστε να σπεύσουν αμέσως εδώ με τα κεφάλαιά τους όλα (!!!).
Γεώργιος Κ. Στεφανάκης
www.gkstefanakis.gr
Αναδημοσίευση από την εφημερίδα ΕΣΤΙΑ 12/11/2014
