Εκτός τόπου και χρόνου ο κυβερνητικός εκπρόσωπος αγνοεί πως όταν κάποιος (αγρότης) χρωστά οι πιστωτές παίρνουν και τη γίδα

Η κατάσταση με τους αγρότες-κτηνοτρόφους είναι παράλογη, αλλά απολύτως ελληνική. Το κράτος ομολογεί ότι χρωστάει στους αγρότες, παραδέχεται ότι οι πληρωμές θα γίνουν «κάποτε», αλλά την ίδια ώρα δεν κάνει το παραμικρό για να παγώσει τα μέτρα αναγκαστικής είσπραξης εις βάρος τους. Ο αγρότης είναι ταυτόχρονα δανειστής και οφειλέτης, αφιού δανείζει άτοκα το κράτος με τα δεδουλευμένα του, ενώ οι τράπεζες, οι servicers και η Εφορία δεν του χαρίζουν ούτε μέρα. Κι αν δεν πληρώσει, χάνει χωράφι, σπίτι, μηχανήματα.

Η σχετική στιχομυθία του δημοσιογράφου  Νίκου Θεοδωρόπουλου με τον κυβερνητικό εκπρόσωπο Παύλο Μαρινάκη (στο briefing της Πέμπτης 4/12) είναι αποκαλυπτική, γιατί δείχνει ακριβώς αυτή την κυνική αντίληψη της κυβέρνησης για τους ανθρώπους που δουλεύουν τη γη. Ο δημοσιογράφος θέτει το απολύτως λογικό ερώτημα: αφού η κυβέρνηση αναγνωρίζει ότι έχει «παλιές οφειλές» προς τους αγρότες και υπόσχεται ότι θα τις εξοφλήσει στο τέλος Δεκεμβρίου, γιατί δεν υπάρχει πρόβλεψη να αναστέλλονται τα ένδικα μέσα και τα μέτρα αναγκαστικής είσπραξης για όσο διάστημα ο αγρότης παραμένει απλήρωτος από το ίδιο το κράτος; Πώς θα αντιμετωπίσει τα χρέη του ένας άνθρωπος που περιμένει λεφτά από την κυβέρνηση και ταυτόχρονα πιέζεται από την τράπεζα;

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ

«Είμαστε όλοι αγρότες» και ουχί Χατζηαβάτες

Δεν είναι ευφυολόγημα αλλά μία πραγματικότητα

Η πρώτη αντίδραση του κυβερνητικού εκπροσώπου «αυτό τι σχέση έχει με την επιστροφή των χρημάτων που χρωστάμε στους αγρότες;» δεν είναι απλώς ατυχής. Είναι ομολογία πλήρους αποσύνδεσης από την πραγματικότητα. Ένας άνθρωπος που παίρνει 400-500 ευρώ τον μήνα από τη γη του, περιμένει τις ενισχύσεις και την επιστροφή φόρων για να πληρώσει ρεύμα, καύσιμα, δάνειο και ασφάλιστρα. Όταν το κράτος καθυστερεί, δεν φεύγει απλώς μία γραμμή σε ένα excel του Υπουργείου Οικονομικών αλλά τινάζεται στον αέρα ο οικογενειακός του προϋπολογισμός. Το να ρωτά ο κυβερνητικός εκπρόσωπος «τι σχέση έχει» η αναστολή των μέτρων με την αποπληρωμή των χρεών προς τους αγρότες είναι σαν να παραδέχεται ότι η κυβέρνηση βλέπει τα νούμερα, όχι τους ανθρώπους.

Ακόμα χειρότερη είναι η «λύση» που προτείνει: να επικαλεστεί ο αγρότης, λέει, στα δικαστήρια ότι το κράτος τού χρωστάει, ώστε να πετύχει αναστολή της διαδικασίας. Δηλαδή, το κράτος που δεν πληρώνει στην ώρα του, αντί να θεσμοθετήσει καθαρή, οριζόντια προστασία για όσους το ίδιο αφήνει απλήρωτους, τους στέλνει σε μια χρονοβόρα, δαπανηρή και αβέβαιη δικαστική περιπέτεια. Όταν ο δημοσιογράφος του υπενθυμίζει ότι ο δικηγόρος ζητάει 1.500 ευρώ,  ποσό δυσθεώρητο για έναν αγρότη που δεν έχει πληρωθεί ούτε τα στοιχειώδη, η απάντηση Μαρινάκη είναι ουσιαστικά «αυτό είναι μια άλλη συζήτηση».

Η στοιχειώδης δικαιοσύνη επιβάλλει ακριβώς το αντίθετο από αυτό που κάνει σήμερα η κυβέρνηση:
– Όταν το κράτος καθυστερεί να πληρώσει επιδοτήσεις, αποζημιώσεις, επιστροφές φόρων ή οποιαδήποτε άλλη νόμιμη οφειλή προς τον αγρότη, πρέπει αυτομάτως να παγώνουν κατασχέσεις, πλειστηριασμοί και κάθε μορφή αναγκαστικής είσπραξης εις βάρος του, τουλάχιστον μέχρι να τακτοποιηθεί η κρατική οφειλή.
– Η προστασία αυτή πρέπει να είναι θεσμοθετημένη, ξεκάθαρη, οριζόντια και δωρεάν, όχι προνόμιο μόνο όσων έχουν τη δυνατότητα να πληρώσουν δικηγόρο, να κάνουν αίτηση, να μπλέξουν με νομικές διαδικασίες και γραφειοκρατία.